Zand, overvolle bussen en Spaanse lessen.

Op het moment dat ik dit schrijf is het half 7 ´savonds en liggen jullie allemaal op een oor. De zon is net onder gegaan, stipt om half 7. Niet eerder maar ook niet later, aangezien Ecuador zijn naam aan de Equator (de evenaar) te danken heeft.
De computer staat dichtbij de slaapkamer van mijn (demente) gastoma. Elke keer als ze langs komt geeft ze me een knuffel en vraagt hoe het met me gaat en waar ik toch vandaan kom.. Ik moet wel lachen als ze haar sokken opbergt in de koelkast in plaats van de klerenkast en hoe ze mijn schone was, voor de ik-weet-niet-hoeveelste-keer aan het opvouwen is. Alles legt ze van links naar rechts om vervolgens weer opnieuw te beginnen en alles van rechts naar links te verplaatsen. In haar koffie wil ze 5 scheppen suiker, om vervolgens twee minuten later weer vijf scheppen suiker in haar koffie te doen en twee minuten later weer...en twee minuten later weer. Ik kreeg net weer een dikke plakzoen van haar, omdat ik, volgens haar, veel te hard werk. Haha wel schattig.
Ondertussen doen mijn gastouders een dutje, moe van een week hard werken. En ik zit op een telefoontje te wachten van mijn vrienden, aangezien we misschien eventueel nog gaan stappen of misschien gewoon een biertje gaan drinken om vervolgens met zijn allen Ecuador-Honduras te kijken. Of misschien gaat het niet door... je weet maar nooit.
´s Avonds is het buiten een drukte van jewelste, het lijkt wel of iedereen naar buiten gaat. Op elke hoek van de straat kun je wel iets eten, heel gezellig, het lijkt elke avond wel feest, eens wat anders dan het rustige Schoonebeek waar nooit wat gebeurt.
Vanmorgen stond er nog een camera-ploeg naast het kinderdagverblijf, aangezien de ouders protesteren omdat er geen Engels gegeven wordt op de basisschool naast het kinderdagverblijf. Juist op dat moment gingen wij naar de speeltuin en op het moment dat ze mij zagen, was ik even een mega-attractie aangezien ík misschien wel verandering kon brengen in de benarde situatie waarin ze zich bevinden, jaja...hmm ikke spreek geen spaans.
Het verkeer hier is een puinhoop het lijkt nog wel erger geworden dan dat het vijf jaar geleden al was... de busreis is een hele belevenis, aangezien de bussen altijd stampevol zitten en ik hier een mega-reus ben en gebogen moet staan, wil ik niet een dikke eeltlaag op mijn hoofd ontwikkelen. Ik hoef alleen maar ´GRACIAS´te schreeuwen en de bus gaat langzamer rijden en ik spring eruit om vervolgens maar te hopen dat ik goed terrecht kom, het afstapje is altijd hoger dan ik bedacht had....
Ik ben samen met de psychologe van het kinderdagverblijf druk bezig om een bijeenkomst voor de ouders te organiseren over voeding, hygiene en netheid, aangezien het hieraan nogal ontbreekt. De kinderen komen regelmatig zonder ontbeten te hebben naar het kinderdagverblijf. Het is een uitzondering als de kinderen ´s ochtends hun tanden hebben gepoetst. Wat ik helemaal erg vind is dat sommige ouders hun kinderen soms vergeten op te halen...Genoeg te vertellen dus tijdens die bijeenkomst. Ik ben erg benieuwd naar de opkomst....
Het kinderdagverblijf ligt in een arm dorpje in het noorden van Quito. Er zijn bijna geen verharde wegen, dus het zand vliegt me om de oren en kom dus elke dag vies thuis...ik heb witte schoenen, maar er valt niets wits meer aan te ontdekken...
Elke middag heb ik Spaanse lessen en begin ik te begrijpen hoe de Spaanse taal in elkaar steekt. Ik spreek het best goed, alleen van de gramatica begreep ik nog geen barst. Maar de kwartjes beginnen te vallen, toch schijn ik het gevoelsmatig heel goed te doen, dus dat valt weer mee.
Verder heb ik deze week vanalles gedaan, ik had een verjaardag en ben uit eten geweest voor jaja 2(!!) dollar. Ook ben ik naar ´bio danza´geweest samen met mijn gastmoeder en met Monica. Dit zijn danslessen om beter te leren luisteren naar je lichaam. Was erg intensief maar wel heel leuk. Volgende week ga ik weer. Morgen en zaterdag heb ik weer een feestje....en ik heb nog geen idee wat ik zondag ga doen....maar vast wel wat leuks!
Ik ga stoppen, want we gaan zo eten, ik hoef er niet over na te denken wat...in de twee weken dat ik hier ben heb ik al 32 keer rijst gegeten en mijn lichaam kan er tot nu toe nog steeds tegen...ik ben benieuwd voor hoe lang nog...

Groetjes Ryanne